معرفی هیلدا احمدزاده

شعر نهم

برای همسرم دکتر حسن صادقی‌ پناه:

حسن! تو عشق نه، حتی فراتر از عشقی
که عشق این همه زیبا و دلبخواه نبود
کنار هیچ‌کسی، هیچچچ، هیچچچ، هیچ کسی
دلم… دلم… دلم اینقدر روبراه نبود

سیاه بود، سیاهی، سیاهیِ مطلق
سیاهیِ مطلق، بی‌پناهیِ مطلق
فقط، فقط تنِ مِه روی برکه می‌افتاد
میان این همه مِه ردِ پایِ ماه نبود

برای خانه‌مان آفتاب آوردی
برای حال خرابم شراب آوردی
عذاب سهم تو شد، باز تاب آوردی
که کوه قدر تو یک لحظه تکیه‌گاه نبود

از ابتدای زمان تا زمان دیدن تو
غلط، غلط، غلطِ محض بود زندگی‌ام
هزارمرتبه هرلحظه دلخوشم، دلخوش
فقط دلی که به تو دادم اشتباه نبود

حقیقت است حقیقت، چقدر خوشبختم
همین‌که هرشب و هرصبح با منی عشق است
حقیقت است حقیقت، همین‌قدر ملموس
که عشق، حیله‌ی خرگوشِ در کلاه نبود

نه شعر حال مرا روبراه‌تر می‌کرد
نه عشق با منِ دیوانه خوب سر می‌کرد
نه شعر بود، نه عشقی نه هیچ چیززز اگر
کنارِِ من حسن صادقی‌‌پناه نبود